உன் நினைவுகள்
மழைத்துளிகளாக
ஈரமாகி என்
உடலெங்கும் ரணமாகின்ற...
வார்த்தைகளின் புதிர்
வெளிகளில் சுடும்
மணலில் கால்கள்
பதிய மனம் வெட்கை
அனலில் மறுபடியும்
வனாந்தரங்களில் தொலைந்த
எனது பழைய உடலைத்தேடி
பயணிக்கினறன.....
பேசும் உன் ஒற்றை
வார்த்தையில்
புதிர் அவிழ்க்க முடியாத ரணங்கள்...
கவிதைகளின் வரிகளுக்குள்ளும்
அடக்க தெரியாமல்
யாரிடமும் நம் உறவைப் பற்றி
பேச துணிவற்று தனித்து
விடப்பற்ற தீவாக அழைகிறேன்.....
"வெப்" கேமராவில் பதிந்த
உன் கண்களில் காதலை
அன்றி காட்சிகளை காண
மறுக்கின்றன என் கண்கள்...
நீ
வெகுதூரத்தில் இருந்தாலும்
மன சலனங்களில்
ரோஜாக்களின் முற்களாகவும்
மறுமுறை மல்லிகை பூக்களின்
வாசனையுடன் என் ஒற்றை
வாசலில் வந்து வந்து
காத்திருக்கின்றாய்...
உன் நினைவுகள்
பெருக்கெடுத்து
இந்த மழை நாளில்
உடலெங்கும் நதிகளை
ஊற்றெடுக்க வைக்கின்றது...
என்னைப்பற்றி
என்ன தெரியும் என்ற
உனது கேள்விகளும்
என்னைப்பற்றிய ஏதுமற்ற
உன் மன வெற்றிடமும்
அருகிலே நம்மை சந்திக்க
வைக்கும் கணனியும்
இப்போதைக்கு
நம்மை இனைக்கும் பதில்களாக
இருந்தாலும்
கடவுளின் கைரேகை
மறுபடியும்
ஓர் தனித்து விடப்பட்ட
இரண்டு தீவகளை
ஒன்றினைக்கும் விளையாட்டில்
நாம ஏனோ கேள்ளிகளுடன்
சந்தேகங்களையும்
பேசி நடக்கின்றோம்...
வாழ்கை ஒன்றும்
பெரிதாக இல்லாத போதும..
குற்றச்சாட்டுக்கள்
ஏதுமற்ற
என் அடையாளங்களில்
நீயம் உன் செல்ல
சிரிப்பும் நம் உலகத்தில்
புன்னகையை
புதிய திசைக்கு
அழைத்து போனால்....
போதும்...
உன்
வார்த்தைகளின்
சங்கீதம் எதுவாகவும்
இருக்கட்டும் ஆனால்...
தற்சமயம் நான் வாசிக்கும்
உன்
புல்லாங்குழலின்
ஆத்மீக ராகம் மட்டும்
எனக்குள்
இதுவரையும்
இல்லாத
ஒர் வர்ணஜால சிறகை தந்துள்ளது..
அது நம்பிகையையும்
ஒளியையையும்
எதிர்ப்பார்ப்பையும்
என் வீதிகளில் வலம் வர செய்துள்ளது...
உன் கடுமையான
வார்த்தைகளினால்
என் மன கோலங்களை
மனகோட்டையை மட்டும்
தகர்த்தி விடாதே....?
போதும் காதலின்
மாய சுகம்
இந்த ஜென்மத்தில்
எனக்கு இவ்வளவுதான் என்று
இறைவன் தீர்மானித்து விட்டால்
உன்னை இப்படியே நினைத்து
உன் கவிதைகளில்
ரசிகனாக காலத்தையும்
காதலையும் நினைவுகளில்
சுமந்து வாழ்ந்து
விடுவேன் பெண்ணே...!
ஆனால்...
வார்த்தைகளின்
மட்டும் மனகோடடைகளை
தகர்த்தி விடாதே...?
சந்தோசங்களை
சொல்ல முடியாத
வகையில் அப்படி உள்ளன.....
உன்னைப்பற்றி ஞாபகங்கள்....
எம்.மகேந்திரன்
விழித்திருக்கும் இரவுகள்.
